Bij ons in de familie ging het mis door een erfenis. Toen mijn vader overleed, ging het direct over geld en spullen. Iedereen vond dat hij ‘recht’ had op iets. Er werd geteld, gerekend, verdacht gemaakt en achter mijn rug om gepraat. Dingen die nooit een probleem waren, werden ineens groot.
We zaten niet meer samen aan tafel. We zaten tegenover elkaar alsof we tegenstanders waren. Broers en zussen die altijd normaal met elkaar omgingen waren vreemden die met elkaar streden.
Het ging uiteindelijk niet eens echt om de spullen en het geld, maar om wie zich vroeger niet gezien voelde, wie de meeste mantelzorg heeft geleverd en bij wie vaakst kerst is gevierd. Kampen, roddels, machtsstrijd.
Ik dacht dat familie sterker was dan dit. Maar door de erfenis viel alles uit elkaar. We zijn nu vreemden voor elkaar. En dat doet misschien nog wel het meeste pijn.

Ik vraag me tot op de dag van vandaag af, wie ik zou zijn geweest, hoe ik zou zijn geweest, als ik in een warme, liefhebbende familie zou zijn geboren. Ik denk dat ik een uitbundiger, blijer persoon zou zijn.

Ik ben jaloers op mensen die tenminste één steunpilaar hadden in hun familie. Eén iemand die hun steunde, die hun zag, die luisterde, die hielp, die je kon vertrouwen. Dat ze één iemand hadden binnen hun familie die niet tégen hun was. Dat kleine beetje steun maakte hun leven zo veel dragelijker dan hoe ik mijn leven leidt (ik ben alleen in mijn familie, niemand heeft mij ooit gesteund). Ik had en heb niemand, en dat maakt me zo verdrietig. Helemaal niemand. Mijn volwassen leven is gebouwd op dat gemis en dat verdriet. Het doet pijn op een manier die moeilijk uit te leggen is. Het is er altijd.

Ik heb een heel grote familie. Ik heb heel veel ooms en tantes, neven en nichten, hun partners en hun kinderen en vele kleinkinderen. Mijn ouders zijn vaak het middelpunt, iedereen is dol op mijn ouders, ze zijn dan ook echt heel vriendelijk en belangstellend. Maar, zodra we vertrokken zijn dan begint het. Ze minachten zo’n beetje iedereen, roddelen en denigrerende grappen. Eigenlijk kijken ze neer op iedereen die een andere standaard heeft, qua geld, gewoontes, kleding, wat ze in hun vrije tijd doen, sport (voetbal), wat ze eten, hoeveel ze eten, hoe dik/dun ze zijn, gebit, roken, drinken. Ook religieuze mensen maken ze belachelijk, achter hun rug om natuurlijk. Eigenlijk alles behalve huidskleur. Ze hebben een lieve oom en tante weggetreiterd, die komen niet meer naar verjaardagen bv. Niemand die dit ziet of zou geloven over treitergedrag (maar ik heb het van dichtbij gezien, mijn ouders hadden het echt op hun gemunt).
Ik ben opgevoed om iedereen die anders is, te minachten (al werd dat woord niet gebruikt). Wij waren eigenlijk superieur, qua leefstijl, intelligentie, sportkeuze, carrière en opleiding. Helaas, nam ik dit van mijn ouders over. Ik keek neer op mensen met lager betaalde banen of werk met minder inhoud. Helaas, spijtig!!!! Ik was onvriendelijk tegen mensen gebaseerd op allerlei (totaal) onbelangrijke kenmerken. Tot ik dit inzag, ik ben direct veranderd als persoon. Ik neem steeds meer afstand van mijn ouders (en zus, want zij is ook een heel naar persoon vind ik, ze kijkt neer op mensen die niet denken of leven zoals zij is en bespot anderen die er op dat moment niet zijn). Ik denk dat bijna niemand van mijn enorme familie weet hoe mijn ouders zijn. Ik heb medelijden met al die mensen die mijn ouders in vertrouwen nemen omdat ze zo begripvol lijken. Hun gedrag heeft me lang bezig gehouden. Plus alle informatie over familieleden die ik eigenlijk niet hoorde te weten. Het heeft me stil gemaakt. En is bepalend geworden wat ik over mezelf los laat tegen mijn ouders, mijn zus, mijn familie en andere mensen; ik laat weinig los want ik denk nu dat heel veel mensen zo zijn.
Samengevat, ik heb veel moeite met mijn ouders omdat zijzelf (en wij hun dochters en kleinkinderen) superieur zijn (in hun ogen) en anderen dus minachten. Dat niemand dit in de gaten heeft vind ik het ergste denk ik.

hi, ik ben van de ene religie naar de andere gegaan. Nou, de "hel' is losgebarsten. Ik moet hun geloofsovertuigingen aanhouden, ik moet hun cultuur aanhouden. Vinden zij. De "hel" is dus losgebarsten en het is echt vreselijk. Oh ja, ik ben 24 jaar oud. Ik woon niet meer thuis, maar heb nog alle dagen van de week met hun te maken. Het is echt vreselijk. En het lijkt alleen maar erger te worden. Weet niet wat ik moet doen, het is echt lijden.

Ik ben altijd moe, heb altijd moeite met goed ademhalen, ik kom moeilijk in slaap, ik word 'snachts steeds wakker, en zodra ik wakker ben denk ik aan alle familie-ellende die is geweest en wat er allemaal nog gaat komen. Jaar in jaar uit....

Waar ik mee te maken heb, is te veel om hier te plaatsen. Maar een paar begrippen: dominantie, dreiging, cancelcultuur, beledigen, leugens, privé informatie verspreiden zonder de juiste context, uitlachen, mijn ex kapotmaken, onze kinderen manipuleren (ze krijgen onjuist beeld van mij in hun hoofd gestopt), financiële schade, ik als oorzaak van de ellende worden aangewezen. Ik ben mezelf aan het voorbereiden om definitief geen contact meer met hun te hebben. Gaat nog wat worden. Maar alles beter dan contact houden.

Mijn ouders en broer maakten altijd opmerkingen over hoe ik eruitzag, hoe ik praatte en vonden al mijn keuzes domme keuzes. Als ik er iets van zeg, wordt er gezegd dat ik humor mis of moeilijk doe. Wanneer ik grenzen probeer te trekken, rolt mijn vader met zijn ogen en zegt dat ik “weer dramatisch” ben of te verwend.

Mijn moeder vertelt vertrouwelijke dingen door aan anderen in de familie. Persoonlijke informatie die ik één-op-één met haar heb gedeeld, hoor ik later terug van anderen. Als ik haar confronteer, zegt ze dat zij dat niet heeft verder verteld.

Door dit alles ben ik me anders gaan gedragen. Ik let voortdurend op wat ik zeg, ook bij vrienden en op mijn werk. Ik oefen zinnen in mijn hoofd voordat ik ze uitspreek. Mijn appartement is mijn veilige plek geworden: ik ga minder de deur uit.

Ik heb van hun allemaal afstand genomen. Geen etentjes, ik beantwoord geen telefoontjes. Ik heb hun uitgelegd dat ik afstand hou. En ook de redenen van mijn afstand die ik heb gegeven, hebben ze weer verdraaid (hoor ik van anderen). Ik ben deze leugenaars helemaal zat.

De ellende is, ik heb vrijwel geen contact, maar toch heb ik nog last van mijn familie. Ik denk elke dag dat het allemaal zo oneerlijk is, zo oneerlijk.

Mijn vader geeft voortdurend commentaar op alles wat ik doe. Hij zegt dat ik dingen verkeerd aanpak, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik te zacht ben, dat ik verkeerde keuzes maak. Hij onderbreekt gesprekken, spreekt harder om de controle over het gesprek te nemen en wijst me op “fouten” die hij ziet. Hij gebruikt woorden als “altijd” en “nooit” en weigert naar mij te luisteren. Als iemand anders erbij is, verhoogt hij zijn stem en wijst naar mij als “het probleem”.

Op mijn verjaardag vorig jaar zette hij me voor schut. Hij noemde me ondankbaar, brak me af en herhaalde dat hij gelijk had. Ik zat te trillen, kon nauwelijks ademhalen en zei niets meer omdat ik bijna huilde. De weken erna had ik zware hoofdpijn en spanning in mijn schouders en ik sliep heel slecht.

Ik stuur nu zelden berichten. Ik stel bezoek uit en blokkeer spontaan telefoontjes, omdat ik bang ben voor zijn stem en zijn toon. Ik merk dat ik me schaam als vrienden vragen naar mijn familie. Ik wissel van onderwerp om ze van die vraag weg te houden. Verjaardagen vier ik niet meer met hem.

Sinds ik afstand hou, voel ik rust terugkomen. Ik ontdek dat geen contact beter is dan wel contact. Helaas ben ik alert, want één moment van contact kan de pijn en spanning meteen terugbrengen in mijn lijf.

Mijn moeder drinkt dagelijks alcohol. Zodra de fles open gaat, verandert haar gedrag: schreeuwen, beschuldigen, schelden, deuren slaan, met spullen gooien. Ze vergeet gesprekken en ontkent dingen die ze gezegd heeft. Ze loopt wankel door het huis en laat glazen vallen. Ze belt familieleden terwijl ze dronken is en hangt kwaad op. Mijn vader ontwijkt haar en blijft stil om ruzie te voorkomen.

Als kind ben ik vaak bang geweest voor de geluiden in huis. Ik sliep met kleding aan, klaar om weg te kunnen als het te heftig werd. Nu ik volwassen ben, merk ik dat de spanning nog steeds in mijn lichaam zit. Mijn schouders staan bijna altijd gespannen. Ik schrik snel van plotselinge geluiden. Ik let op de hoeveelheid drank in huis, ook als ik bij anderen ben. Ik voel me vaak misselijk als iemand naar alcohol ruikt.

Wanneer ik mijn ouders bezoek, probeer ik de sfeer te scannen: praat ze duidelijk? Zijn haar ogen glazig? Ik ben altijd klaar om snelt vertrekken. Bij feestdagen blijf ik kort. Ik neem geen vrienden meer mee, omdat ik me schaam voor wat er kan gebeuren. Ik blijf alert en kan niet genieten.

Voor mij is het belangrijkste verschil: nuchter kan mijn moeder vriendelijk zijn, dronken is ze onberekenbaar. Die omslag komt snel. Het voelt alsof ik nooit echt veilig ben bij haar. Ik hou van mijn ouders, maar ik merk dat ik steeds meer afstand neem om mezelf te beschermen.

Ik mis wat een moeder zou kunnen zijn.